Lemingi kontra chomiki ;)
7 grudnia miałem przyjemność poprowadzić wykład w Wyższej Szkole Bankowej w Toruniu (podziękowania dla pani Sylwii Szreder, wiceprzewodniczącej studenckiego forum Business Centre Club).
Wykład był częścią tygodniowego cyklu spotkań, seminariów i warsztatów pt. Festiwal Inteligencji Finansowej.
Mój wykład nosił prowokacyjny – może nawet zniechęcający – tytuł: „Kariera i zamożność – dlaczego może Ci się nie udać”.
Przyszło ok. 30 osób, co uznałem za dobry wynik. Oznaczało to bowiem, że – mimo powszechnego trendu ku przyjemnościom – są osoby, które chcą znać także złe wiadomości 😉
Podobało mi się, że przez godzinę mojego monologu większość mnie słuchała, a niektórzy robili nawet notatki.
To dobra wiadomość.
Zła wiadomość (z mojego punktu widzenia) była taka, że skłonność młodych ludzi do interakcji była minimalna. Nawet najbardziej prowokacyjne sformułowania, nawet wprost skierowane kontrowersyjne sugestie nie budziły większych reakcji ani chęci polemiki.
Albo studenci byli maksymalnie wyluzowani (w końcu był to piątek wczesne popołudnie) albo…-nawet nie chciałbym tak myśleć – myśleli, że to co mówię, ich nie dotyczy.
Oby się nie pomylili!
Bo statystyki są nieubłagane. W każdym społeczeństwie ok 3-5% to ludzie bogaci, a kolejne 7-10% to ludzie zamożni. To w sumie 10-15% społeczeństwa.
Co oznacza, że z 30 słuchaczy wykładu – statystycznie – tylko 3-4 osoby zarobią dostatecznie duże pieniądze. A pozostałe 25 pozostanie na poziomie chudej pensyjki i skromnej konsumpcji (w najlepszym razie).
A może jednak było tam 30 geniuszy?!
Jedyna wątpliwość sformułowana głośno pojawiła się, gdy przedstawiłem tezę, że – zarówno w biznesie, jak i w działaniach prywatnych – najczęściej lepiej jest wynajmować czy leasingować niż kupować na własność. Jedna z uważnie słuchających pań zakwestionowała, mówiąc: Po co wynajmować mieszkanie, gdy ma się pieniądze, by kupić własne?
Tytułem odpowiedzi i komentarza, krótki fragment z książki pt. „Zrozumieć finanse” (przygotowywanej do druku, w księgarniach od lutego) autorstwa Jarosława Tuczko. Opowieść człowieka (nie autora), który dorobił się na wynajmie. Jak zaczął? Proszę:
„Pierwsze mieszkanie jakie kupiłem, kupiłem dla kogoś. Wynajmowałem je, podczas gdy sam mieszkałem w mniejszym, tańszym i ciągle wynajmowanym mieszkaniu. Pracowałem wtedy w korporacji. Z pensji firmowej i najmu w ciągu kilku lat spłaciłem zaciągnięty na mieszkanie kredyt. Zaciągnąłem drugi kredyt i kupiłem drugie mieszkanie. Miałem jeden kredyt, ale już 2 mieszkania. Po kolejnych kilku latach miałem 5 mieszkań, ale tylko 2 kredyty. Dziś mam dwadzieścia pięć mieszkań, nadzorcę i ciągle kredyty, ale już na bardzo niewielką część wartości mieszkań czynszowych jakie posiadam.
Połowę swojego dochodu pasywnego konsumuję, a za drugą połowę kupuje kolejne mieszkania oczywiście z wykorzystaniem kredytu mniej więcej w proporcji 3:1. Trzy mieszkania na jeden kredyt. Nie robiąc nic, liczba moich mieszkań rośnie, rosną moje dochody.”
Czyli – z drugiej strony: jeśli masz pieniądze na mieszkanie, kupisz je i w nim zamieszkasz, to tylko podwyższasz własne koszty stałe. Nie daje Ci to żadnych przychodów a jeszcze zmniejsza (lub wręcz pozbawia) nadwyżki, które oszczędzasz z pensji.
We wspomnianej wyżej książce – poza profesjonalnym podaniem wiedzy o finansach firmy – znajdziecie wiele praktycznych i konkretnych przykładów z życia wziętych, które wykazują, jak powszechnie stosowane, obiegowe prawdy całkowicie mijają się z inteligencją finansową.
Polecam szacunek dla wielkich liczb. Optymizm jest potrzebny zawsze, ale beztroskie myślenie, że to wszyscy inni są nieudacznikami, ale mnie to uda się na pewno, to brak pokory. Warto czasem sięgnąć do statystyk.
Jeżeli wyciągniemy właściwe wnioski, to łatwiej wypuścić z balonu nadmiar powietrza.
Ale to już sugestia do przemyśleń od stycznia 2013.
Bo zbliżają się Święta, Nowy Rok, wiele atrakcji i radości. I tego dziś się trzymajmy.
Wesołych Świąt!.