Amber Gold – czyli case nr 1

Afera Amber Gold poruszyła serca wielu Polaków, wzbudziła dyskusje wśród polityków, zahaczyła rykoszetem o Prezydenta i Premiera, niejako z podtekstem, że to oni są winni całej tej sytuacji.

Abstrahując od „modelu biznesowego” AmberGold, który rzeczywiście sprawnym marketingiem upodobnił się do banku, czym uzyskał wiarygodność wśród potencjalnych klientów, warto zastanowić się nad logiką takiego klienta, który przecież dobrowolnie udał się do oddziału Amber Gold i zdeponował tam swoje pieniądze.

Rzeczywiście, Amber Gold zgodnie z prawem nie mógł przyjmować depozytów, ale też nikt nikogo nie zmuszał, aby te niedozwolone z prawem depozyty zakładać. Jednym słowem Amber Gold oferował produkt, którego prawdopodobnie nie mógł oferować, ale też klienci deponowali tam swoje pieniądze, których nie musieli tam deponować. Robili to dobrowolnie. Oczywiście, ktoś może powiedzieć, że winne jest prawo i Państwo, które w porę nie zareagowało na próbę oszustwa, ale nie sposób stworzyć takie prawo, które zapobiegnie wszystkim przestępstwom. To niemożliwe. Prawo może jedynie karać za przestępstwa i tym samym je ograniczać, ale jak ktoś będzie chciał je złamać to może to zrobić. Prawo mówi, że nie można przekraczać dozwolonej prędkości, ale i tak mało kto jeździ zgodnie z przepisami.

Ponieważ rozpoczynamy cykl dyskusji o inteligencji finansowej, to może warto się przez chwile przyjrzeć inteligencji finansowej tych, którzy włożyli tam swoje pieniądze. Przypominam, że zrobili to dobrowolnie.

Kto zatem był winny? Państwo, Marcin P. czy NN klient ? Czy klient chciał oszczędzać czy inwestować? Czy sposób jego rozumowania i podejmowania decyzji był właściwy z punktu widzenia inteligencji finansowej ?. Oczywiście, jeżeli istnieje definicja słowa „właściwy”.

Minęło już parę tygodni od tamtych dni. Pierwsze emocje opadły, ale pamięć pozostała. Idealny moment aby o tym porozmawiać.

 .